سرعت گذشت زمان خیلی زیاد شده ، از کی اینجو شده نمیدونم ...

ولی از کیفیت سختی ها به همین نسبت گذر ، کم نمیشه ، یه زمونی فکر میکردم بار سختی ها باگذشت زمون سنگینیشون کمتــر میشه اما اینجوریا نیست ...

---

همه چی  ( منظور کارهاست ) فعلا خوب پیش میره ... فقط کمبود زمان آزار دهنده است .... نمیخونه به زمان مورد نیاز برای پیشبرد یک موضوع

چی آدم رو آروم میکنه ؟؟؟

چی فکر رو راحت میکنه ؟؟؟

من این کارها رو فقط با کار بلدم ... با کار زیاد !!

چارلز پلوم، یکی از خلبانان نیروی دریایی بود. پس از 75 مأموریت جنگی، هواپیمای او مورد اصابت یک موشک زمین به هوا قرار   گرفت.

پلوم بیرون پرید و به اسارت دشمن درآمد. او دستگیر شد و شش سال در  یکی از زندان های دشمن حبس شد. او از این مهلکه جان سالم به در برد و اکنون آنچه را که از  آن تجربه  کسب کرده  است تدریس می کند.روزی چارلز و همسرش در رستورانی نشسته بودند. مردی به آنها نزدیک شد و گفت: «تو پلوم هستی! در یکی از نبردهای هوایی، نزدیک شد و گفت: «تو پلوم هستی! در یکی از نبردهای هوایی، جنگنده های دشمن را تعقیب کردی و سپس تو را زدند و سقوط کردی!»پلوم پرسید: «تو از کجا این مطلب را می دانی؟»

مرد پاسخ داد: «من چتر نجات تو را بستم.»

پلوم تعجب کرده بود و نفس در سینه اش حبس شده بود. مرد که با غرور مشتش را در هوا تکان می داد گفت: «مطمئن بودم که  کار می کند.»
پلوم حرف او را تأیید کرد و گفت: «مطمئناً کار کرده است
چون اگر کار نمی کرد من الآن اینجا نبودم.»

آن شب پلوم از فکر آن مرد نتوانست بخوابد. او می گوید: «خیلی مایلم بدانم او در لباس فرم نیروی دریایی چه شکلی بوده است؛ یک کلاه سفید، یک دستمال در پشت و بندهای آویز منگوله دار. نمی دانم چند بار او را دیده ام و حتی به او یک سلام صبح بخیر یا چیزی مثل آن نگفته ام، فقط به خاطر اینکه من خلبان جنگنده بودم و او ملوان.

پلوم به ساعاتی فکر کرد که آن ملوان پشت یک میز چوبی طویل
در سالن های زیر کشتی، با دقت چترها را ترمیم می کرده، آنها را تا می زده و با نگرانی سرنوشت کسی را که نمی شناخته رقم می زده است.
اکنون پلوم از مخاطبین خود می پرسد: «چه کسی چتر نجات شما را می بندد؟»

از راهکار مدیریت http://www.mgtsolution.com/olib/673240849.aspx